Wywiad z Nietoperzem

Karola

Wywiad Alana Rickmana filmowego Snapa dla francuskiego magazynu Le Figaro.

Le Figaro: Zatrzymajmy się nad postacią Severusa Snape'a. To enigmatyczny, zimny, wyrachowany, inteligentny i sprytny czarodziej. Czy ta rola zmieniła twoje życie ?
Alan Rickman: Pamiętam, że kiedyś zawsze mówiłem, że ta rola nic nie zmieniła w moim życiu. W rzeczywistości, okazało się to nieprawdą. Saga przygód Harry'ego Pottera zmieniła bardzo, bardzo wiele. Od 10 lat poświęcałem na to całą moją energię, siedem miesięcy każdego roku. To wszystko przypomina wielkie puzzle, którego elementy w końcu zaczynają układać się na swoich miejsach.

LF: W ostatnim filmie twoja postać staje się w pewnym sensie kluczem całej historii. Czemu byś to przypisał ?
AR: Nie chciałbym zdradzać żadnych szczegołów tym, którzy nie czytali powieści J.K.Rowling. Myślę, że to wszystko obraca się wokół geniuszu narracyjnego autorki, która umiała podnieść do rangi sztuki tę fascynującą historię...

LF: Przypominasz sobie w jaki sposób zaproponowano ci rolę ?
AR: Dość zwyczajnie... Producent David Heyman i reżyser Chris Columbus zaprosili mnie na obiad. Już na koniec posiłku przyjąłem ich propozycję. To była decyzja, która pociągnęła wielkie konsekwencje. W czasie, gdy zaangażowano mnie do pierwszego filmu, J.K. Rowling wydała tylko trzy swoje książki z serii. Ale zawsze miałem świadomość, że to będzie długi angaż. Nasuwało się pytanie, jak ułożyć sobie życie prywatne między kolejnymi zdjęciami? Nakręciliśmy osiem filmów w ciagu dziesięciu lat, z udziałem setek aktorów, w różnych planach i z masą efektów specjalnych. Dla producentów kręcenie takiego filmu przypomina przygotowanie armii na wojnę! Nie należy też zapominać o młodych aktorach, o Danielu, Emmie, Rupercie i innych, którzy musieli po kilku godzinach kręcenia zająć się swoimi obowiązkami szkolnymi. W rezultacie, dorośli aktorzy kręcili głównie popołudniami, często korzystając z małej pomocy dublerów, ale na ekranie widzimy tylko ich plecy.

LF: Nie miałeś czasem dość wcielania się w Severusa Snape'a?
AR: Nie, bo zawsze dostrzegałem złożoność tej postaci. Sam zaproponowałem twórcom filmu, by Snape nosił zawsze ten sam, czarny kostium, trochę jak mundur. Nie potrafię sobie wyobrazić, bym musiał każdego ranka wybierać nowe ubrania. Snape to ciekawa postać do interpretacji, jego skupienie jest całowite, bo wie, że ma ważne zadanie do wykonania.

LF: W jaki sposób pracowałeś z Danielem Radcliffem, filmowym Harryrm Potterem?
AR: Uważam pracę z Danem za bardzo przyjemną rzecz. On jest tak zaangażowany w to co robi, tak pracowity i pełen pasji... Próbuje wszystkiego! Znajdujesz się nagle twarzą w twarz dosłownie z małą maszynką do pracy, patrzysz jak pracuje i bardzo chcesz za nim nadążać. To jest właśnie niewiarygodny aspekt tej serii: zacząłem pracować z Danem, gdy on miał 12 lat. Teraz ma już 22 lata! Na początku poznałem małego chłopca, który nieśmiało podnosił na mnie wzrok. Natomiast kilka miesięcy temu widziałem go grającego na Broadway'u! Odwaga tego chłopaka jest zdumiewająca. Nie mam pojęcia kiedy i jak on poradził sobie z dorastaniem między tymi ośmioma filmami. Ja tylko każdego roku wracałem na plan i odkrywałem, że urósł kilka centymentrów i że jego głos się zmienił. Sądzę, że producenci mieli wielkie szczęście, jeśli chodzi o wybór trójki głównych bohaterów. Pamiętam, że mogłem pracować z nimi bez najmniejszego trudu. Powoli, między mną a Danielem nawiązywał się coraz bardziej dojrzały dialog. Świetnie jest móc z nim wyjść teraz na obiad albo usiąść w kawiarni w Nowym Jorku i porozmawiać na poważne tematy jak równy z równym.

LF: Co według ciebie tak bardzo przyciąga młodych ludzi, dla których Harry Potter to bohater pop-kultury?
AR: Sądzę, że nie ma nic piękniejszego niż dziecko zaczytane w książce. To jest magiczne i to właśnie kojarzy ci się z dzieciństwem. To rzecz nadzwyczaj cenna, odkryć, że wciąż można czytać powieści J.K.Rowling w tak skomputeryzowanym świecie. Ja miałem zaszczyt uczestniczyć w tej niezwyklej przygodzie, być jej częścią. Czuję się jak żołnierz na służbie, na wielkiej, zdumiewającej walce, bo bardzo chciałbym ochronić pasję czytania. Wiem po sobie, że jak jakaś książka cię wciągnie, to już nigdy się od niej nie uwolnisz. Miałem 11 lat, gdy po raz pierwszy przeczytałem "The Swish of the Curtain", serię książek, które opowiadały o dzieciach starających się stworzyć grupę teatralną. To właśnie dzięki tej książce odkryłem w sobie powołanie do bycia aktorem. A gdy odkryłem powieści Jane Austen, miałem ochotę wybiec na ulicę i powiedzieć: "Spójrzcie na te słowa, spójrzcie co pisarka może zrobić ze słowami!". Kto wie, czy niektóre dzieciaki nie będą doświadczały podobnych uczuć, dzięki książkom J.K. Rowling...

Leeni

Mówiłam już, że kocham Rockana? Nie? To teraz mówię.
Wywiad ejst ciekawy, nie widziałam go wcześniej.